ابوالفرج رونی و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: فاطمه طالعی
ابوالفرج رونی شاعر ایرانی قرن پنجم و ششم هجری است.
ابوالفرج ابن مسعود رونی (درگذشتهٔ ۵۲۵ هجری)، در رونه از قراء نیشابور متولد شد. چون مدتی در لاهور زیست او را لاهوری نیز گفته‌اند. آغاز شهرت او از هنگام ورودش به دربار سلطان ابراهیم بن مسعود غزنوی بود، و در زمان پسرش سلطان مسعود غزنوی ادامه یافت. انوری از سبک او پیروی کرد. نامش بلفرج نیز ضبط شده‌است.
در عهد سیستان ابراهیم بن مسعود و فرزندش مسعود بن ابراهیم غزنوی می‌زیسته، و هر دو را ستایش کرده‌است. وی در اشعار خود تشبیهات فلسفی و عملی زیاد به کار برده‌است. زبانی شیرین و متین و کلامی محکم دارد. می‌گویند دیوانش قریب به دوهزارودویست بیت دارد ویژگی اصلی شعر ابوالفرج، نسخ سبک شعری پیش از خود و پدید آوردن شیوه‌ای نو و تازه است. وی با دور کردن هرچه بیشتر شعر از زندگی و سادگی، تلاش نمود از مجموعه علوم و دانشهای روزگار خود کمک جوید و اسلوب تازه‌ای در تصاویر شاعرانه ایجاد نماید. وی از جمله نخستین کسانی است که مجموعه‌ای از تصاویر شعری که جنبه علمی دارد را در شعر به کار برد تا حدی که هر کدام از تصاویر وی بر نهاد یکی از علوم ریاضی، نجوم، طب و غیره است. عمده‌ترین اوصافی که در زمینه اشعار این شاعر می‌توان بر شمرد عبارتند از: استعمال فراوان لغات عربی و اصطلاحات علمی و مبالغات عجیب درباره ممدوح. ابداع ترکیبات تازه و تشبیهات دقیق و بدیع. وفور استعاره‌های عجیب و پیچیده در جهت هنری ساختن تصاویر شعری. تزاحم تصاویر و غرابت صور خیال شعری . جنبه هنری اغراقهای شعری و نیز انتزاعی بودن مضامین شاعرانه .
گفتنی است رونی تصاویر و مضامین گوناگونی را از شاعران عرب اخذ کرده و در اشعار خود به کار برده است. (1)
اشعار(2)
مناقب حضرت علی(ع):
یکی با معجز و برهان دلدل یکی با رعد و برق ذوالفقار است
...
شاهی که لفظ سیف به گاه خطاب او صمصام آبدار شد و ذوالفقار شد
حضرت مهدی (ع):
مشهور شد از رایت او آیت مهدی منسوخ شد ازهیبت او فتنه دجال
- ویکی پدیا
- کتاب جلوه های ولایت در شعر فارسی ص 120 و 240
