سراج الدین خراسانی و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: مسعود بسیطی
سراج الدین سگزی، متخلص به سراجی از قصیده سرایان و شاعران نامدار نیشابوری است. وی که سیستانی الاصل بود در نیمه اول قرن هفتم هجری قمری می زیسته است.
دکتر ذبیح الله صفا ضمن تحلیلی از شعر سراج، در شرح احوال وی چنین می‌گوید: سراجی سگزی شاعری قصیده سرا و مداح بود. از اشعار او پیداست که وی سجزی «سیستانی» بوده و شاعری را در سیستان آغاز کرده‌است. سراجی را به جهت توانمندی زیادش در بکارگیری ردیف‌های سخت اسمی، فعلی و جمله‌ای مصارع الشعرا نامیده‌اند. او به زبان عربی مسلط بوده‌است و از حکمت و نجوم هم بهره برده است.1
اشعار:
مناقب حضرت علی (ع):
من زاده ی علی ام و او دشمن علی کان بدگهر بتر زجهودان خیبر است
داند جهان كه نسبت ذاتم پيمبرست نوباوۀ وجود من از باغ حيدر است
...
حيدر صفدر شهنشاه است شمشيرش به رزم انتقام از عمرو جويد مالش عنتر دهد
...
تا چو دلدل بازه بخشد كردگارت صد هزار زان كه ذات خسرو حيدر سوار آمد پديد
...
دست او را قوّت حيدر عطا آموز حق تيغ او را معجزات ذوالفقار آمد پديد
...
آن يكى چون رستم است و اسب او مانند رخش وين دگر چون حيدر است و تيغ او چون ذوالفقار
...
مهدى دجّال‌كش موسى خضر اعتقاد جعفر صادق سخن حيدر كرّار كام2
منابع:
1-ویکی پدیا
2- کتاب جلوه های ولایت در شعر فارسی، ص 85 و 144
